„Spragnieni miłości” Wong Kar-Waia to film o miłości niemożliwej, o samotności i o wyobcowaniu. Wong Kar-Wai zrealizował subtelną i zarazem bardzo zmysłową opowieść o nigdy niezaspokojonym uczuciu i zaprzepaszczonych szansach. Niewypowiedziane zdania spychają na dalszy plan te wypowiedziane. Między dwojgiem ludzi rozciąga się subtelna sieć spojrzeń, domyśleń, gestów, które nigdy nie przekraczają granicy. I właśnie ta granica staje się centrum – nie to, co się wydarza, ale to, co zostaje powstrzymane.

Wong Kar-Wai buduje przestrzeń intymności bez dotyku. Kamera śledzi postacie w ciasnych korytarzach, za drzwiami, w lustrzanych odbiciach – jakbyśmy obserwowali nie ludzi, a ślady ich obecności. To film o tym, jak można być blisko drugiego człowieka, nie dotykając go wcale. O tym, że pragnienie może żyć dłużej niż spełnienie. Że czasem nie chodzi o to, by coś mieć – ale by wiedzieć, że się czuło. Że się było w czymś – choćby przez chwilę.

W tym świecie nienazwanych emocji dźwięk deszczu, dym papierosa czy zbyt długa chwila milczenia stają się nośnikami znaczeń. Wszystko, co w innym filmie byłoby tłem – tutaj mówi najwięcej.